Hanneke Westenberg

Achtergrond

Hanneke studeerde, na een baan in het voortgezet onderwijs onder andere: biochemie; orthomoleculaire geneeswijzen; Oosterse en Westerse natuurgeneeswijzen; 4 jaar Chinese geneeswijzen en homeopathie; 3 jaar psycho-hypnotherapie; 3 jaar NLP (neuro linguïstische programmering) en 2 jaar filosofie.

Zij publiceerde artikelen in vaktijdschriften, sprak op radio en televisie over haar psychotheraprie voor mensen met kanker, leverde haar bijdrage aan congressen en seminars en sprak ook in ziekenhuizen over de begeleiding van mensen met kanker.

Sinds 2001 werkt Hanneke met goede resultaten met mensen met de ziekte van Lyme, onder andere met behulp van biofotonentherapie, met mensen met het chronisch vermoeidheidssyndroom en met mensen met long covid, ook wel post covid syndroom genoemd.

Omdat Hanneke zelf 35 jaar lang de ziekte van Lyme heeft gehad, kent ze alle “ins en outs” van langdurige vermoeidheidsziekten en is zij zeer bevlogen om mensen hiermee te helpen.

Waarom werk ik met mensen met ziekte van Lyme?

In 1969 kreeg ik mijn eerste tekenbeet. Niet dat ik dat wist, toen ik de grote rode rand zag in mijn knieholte, want lyme was toen iets onbekends. Dus wat er was en wat ik had, hoge koorts, pijn in spieren, gewrichten, zenuwstelsel, gevoelloosheid in de benen en mijn gezicht, moe, moe, moe, dat was iets onbekends.

Onbekend ook voor de dokter, die uiteindelijk ook de verstoorde bloeduitslagen niet echt kon interpreteren, natuurlijk niet, want wat er niet is, kún je ook geen naam geven. En zo kreeg het in de jaren die volgden vele namen.

Een jaar na de infectie belande ik, na de antibiotica-kast van de dokter helemaal leeggegeten te hebben in het ziekenhuis. Een opname van een maand, onderzoek op onderzoek en tenslotte kreeg ik van de neuroloog de naam M.S . mee. In de neurologie was de naam lyme ook onbekend, dus de neuroloog, die ontzettend betrokken was, kon die naam ook niet geven. Dat het geen M.S. was wist ik intuïtief, maar wat het wel was, was nog een zoektocht die ruim vierendertig jaar zou duren. Vierendertig jaar die niet meevielen, maar die ik ook niet had willen missen. Het waren leerzame jaren.

Uiteindelijk kwam de biofotonentherapie op mijn pad en daarmee kon ik de diagnose stellen (die overigens daarvoor al door de neuroloog uit een van de academische ziekenhuizen was gesteld) én kon ik mezelf behandelen. Drie maanden later, we telden inmiddels het jaar 2001 was ik beter! Meer hierover en over lyme verhalen is te lezen in het boekje: “Licht op Lyme” van Tamara Tyler.

En nu het antwoord op: waarom werk ik met mensen met lyme?

Na vierendertig jaar uitputting, pijn, het gevoel alsof ik met mijn zenuwstelsel in het stopcontact woonde enz. enz., besloot ik – het voelde als een soort opdracht – mensen met deze zware ziekte te gaan helpen zoals ik mezelf had geholpen.

Beroepsvereniging

Hanneke Westenberg is aangesloten bij de N.A.P., de Nederlandse Associatie voor Psychotherapie – die op Europees vlak aansluiting heeft bij de EAP – European Association for Psychotherapy.